Nie zawsze muszę być miła, nie zawsze mi się chce

              Od dziecka uczono nas, żebyśmy były miłe, bo inaczej nie będą nas lubić. Coraz mniej mi na tym zależy, bardziej mi zależy, żebym ja dobrze się czuła ze swoimi decyzjami.  Tak już jest, że jak się daje palec, to zabiorą całą rękę i nadal ciągle będzie za mało. 

Jeśli liczysz, że dobry uczynek wróci dobrem, to lepiej zapomnij o tym też na zawsze. Nie mówię, że dobro nie istnieje, ale nie licz, że wszystko będzie Ci wynagrodzone, bo tak to nie działa. Za dobro częściej można dobrze oberwać niż cokolwiek zyskać. Raz zrobisz przysługę,  to zapomnij o spokoju, bo uznają, że to Twój obowiązek. 

Zapraszają do znajomych? Uważaj, bo nie każdy jest znajomy, nie każdy ma dobre intencje. Często ludzie mają w tym interes. Jak nie jakiś kołcz, to dietetyk, albo konsultant. O adoratorach nie wspomnę, zwłaszcza amerykańskich generałach, tych bez odpowiedzi blokuję na miejscu. Nie ma problemu, jeśli na grzeczną odpowiedź takiej "biznes woman", że nie jestem zainteresowana, ktoś kulturalnie się wycofa. Gorzej, kiedy ktoś zaczyna drążyć pytaniami, typu "dlatego". Zmęczona czyjąś namolnością przestaję być grzeczna. Szkoda mi czasu na zbędne dyskusje. Szkoda mi czasu dla kogoś, kto oprócz własnego interesu ma mnie nie powiem, gdzie.

Kilka razy odbierzesz domofon od sąsiada, bo zapomniał klucz, później będziesz latać do domofonu, żeby wpuścić jego gości na każde zawołanie, bo się jeszcze okaże, że jego domofon nie działa. Choćby mi przypięto łatkę najgorzej zołzy na świecie, to nie wpuszczę nikogo, kto zadzwoni i się nie odezwie. Nie otworzę też, kiedy ktoś bez dzień dobry rzuci jednym słowem "ulotki". Niech się uczą ludziska dobrego wychowania. Nie wpuszczam jeszcze w wielu innych sytuacjach. 

Kocham zwierzęta, ale bez przesady, nie będę robiła w swoim domu schroniska. Przygarnęłam dwa nadprogramowe koty, które mi wciśnięto trzy lata temu, mimo braku pracy i wszelkich zasiłków, teraz próbuje mi się wcisnąć następne, bo najlepiej być dobrym cudzym kosztem. Ludzie wiedząc, że nie wezmę, potrafią zostawić na całą noc kota pod drzwiami. Kot nie wyglądał na bezdomnego, wypuszczony szybko zniknął. Dobrze, że nie zdążył wypróżnić się komuś na wycieraczce, bo pewnie zgoniono by na moje. Nie przewidziano 500+ na ratowane koty, nie dają też z tego tytułu dodatku do emerytury, więc jeśli nie chcesz dołożyć tego dodatku od siebie, to zapomnij, gdzie mieszkam. Były też inne historie "uszczęśliwienia" mnie zwierzakiem, bo ktoś ma już jednego i więcej nie może, ale ja mając kilka już mogę?

Ledwo zaczęła się wojna, zaczęłam dostawać wiadomości z pomysłami pomocy. Mi tego nie trzeba przypominać, bo każdy, kto ma odrobinę empatii, pomaga w miarę swoich możliwości.  Cieszę się, że inni pomagają, ale nie będę tolerować, kiedy ktoś próbuje zapychać mi skrzynkę wojennymi newsami i propozycjami kupna miernej jakości kosmetyków w ramach tej pomocy. Skoro ja je omijam z daleka, to nie będę ich wciskać poszkodowanym ludziom. Jaśnie konsultantki niech się same tym karają. 

Z powodu wojny nie muszę też o niej pisać i żyć jak na wiecznej stypie. Jeśli ktoś przechodzi na tego typu posty, to jego sprawa. Ja po pierwszym tygodniu zaczęłam popadać w depresję. Żeby nie pogrążyć się jeszcze bardziej, ograniczyłam dostęp dochodzących wiadomości. Zaglądam tylko tam, gdzie mogę zapomnieć, zrelaksować się, wyciszyć. Rzeczywistości i tak nie da się uniknąć, ale po co mam pogrążać się jeszcze bardziej? Mój smutek i nadmierna powaga i tak nikomu nie pomoże, a ja sama unikam takich ludzi. Będę więc pisać o samych głupotkach i tym, co mnie cieszy, bo wiem, że są tacy jak ja, którzy też tego szukają. 

Jestem cierpliwa, ale do czasu. Kiedy miarka się przelewa, nie nadstawiam drugiego policzka. Czasem wybucham od razu, czasem urywam kontakt. Życie jest za krótkie na psucie nastroju i zabieranie mojego zdrowia.

Miłego weekendu! ☀️