Co działo się w lipcu, kocie historie

 

                   Pisać nadal się nie chce, ale coś napisać wypada, tym bardziej że kończy się ten piękny miesiąc. Piękna pogoda dopisywała nam prawie do końca, ale deszcz też jest bardzo potrzebny.

Tropikalne upały nie sprzyjały częstym spacerom, dlatego wychodziłam późnym popołudniem, albo wieczorem, podczas zakupów odpoczywałam w parku, a najczęściej jak najszybciej gnałam do domu, żeby złapać trochę oddechu.  Na szczęście mieszkam na parterze i po zasłonięciu rolet nie odczuwam tego dyskomfortu. Koty za to mimo futra nie za bardzo chcą zostawać w domu, wystarczy otworzyć okno. 

Kocury nie wypuszczą też mnie samej do sklepu. Odprowadzają, czekają grzecznie pod sklepem kradnąc swoją uwagę wśród przechodniów, kiedy wychodzę odprowadzają do domu. 

Przyszedł taki dzień, że Maurycy nie wrócił. Zawędrował za daleko i trzeba było go szukać rozwieszając ogłoszenia. To były najgorsze dni. Nie mogłam spać, ani normalnie funkcjonować. Pozostałe koty też tęskniły, a ja wieczorami wychodziłam na poszukiwania.

Na szczęście po kilku dniach zadzwonił telefon, kotek odnalazł się pod multiboxem. Młodzi państwo poczekali na mnie, częstując go swoimi lodami. Poszłam po niego prawie biegiem z transporterkiem. Prawie biegłam przez pół miasta, chociaż byłam już umęczona po wizycie u weta z Gryzeldą. Maurycy poznał mnie od razu, podszedł, przywitał się i od razu wszedł do transporterka. W domu bardzo miło przywitany przez pozostałe koty od razu zabrał się do jedzenia. Objadł wszystkie miski, później długo się mył, aż w końcu usnął. 

Mieszkając na parterze nie da się go jednak utrzymać w domu, szelma ucieka, o zatrzymaniu kocura w domu mogę sobie jedynie pomarzyć.

Postanowiłam kupić mu szelki. Niestety, nie z nim takie numery. Wyśmiał totalnie, położył się i nie chciał dalej iść. Nie i koniec. Szelki leżą w szufladzie.

W końcu umówiłam się na zaczipowanie kocurka. Zawiozłam rano do weta, dostał szybki strzał, swój numer i wróciliśmy do domu. Po drodze panicz trochę jeszcze pyskował, ale tym samym czarował wszystkich. Może chciał, żeby ktoś pomógł nieść te pół tony kota, bo ja co chwilę zmieniałam rękę. Na razie tylko jego zdążyłam zaczipować, nie da się wszystkich w jednym miesiącu. Nie wystarczyło już też na dodatkowe zarejestrowanie.

Lekko nie jest, a do wizyt u weta przyzwyczaja się Gryzelda i swoją chorobą spędza sen z powiek. Ktoś by pomyślał, że jeść nie dostaje, że ją głodzę, ależ nie! Ona ma apetyt za wszystkie koty, energię też za wszystkie koty. Biega, szaleje, ale straszliwie wychudła.  Myślałam z początku, że to przez tą jej niespożyty energię. Wybieram specjalnie dla niej karmę wysokomięsną, dokarmiam mięskiem, podkrada mi kanapki, a mimo to chudnie. 

Weterynarz stwierdził u kotki nadczynność tarczycy, obecnie dostaje zastrzyki, tabletki, widzę już niewielką, ale jednak poprawę. Już nie zwraca, nie gubi tak sierści, jest spokojniejsza. Ale do kontroli co tydzień trzeba chodzić, robić badania, a środków coraz mniej. Zaniedbałam inne sprawy, głowa ze stresu boli coraz bardziej, nie wiem jak to będzie. Przy czterech kotach łatwo nie jest, ubezpieczenie NFZ  leczenia kota nie obejmuje. No cóż, zobaczymy jak to będzie dalej. Nie będę martwić się na zapas. Gdyby ktoś jednak chciał wesprzeć choćby małą kawą https://buycoffee.to/wblaskumarzen.p będzie nam bardzo miło.

Miłej niedzieli! 🌞