Nie chce mi się, czyli listopadowe wspomnienia

 

                    Ostatni dzień listopada, świadczy, że coraz bliżej do wiosny. Cieszę się, że się skończył, bo mimo że się starałam, to wcale mnie nie cieszył. Chociaż znalazły się i miłe chwile.

Unikając korków wybrałyśmy się z siostrą na cmentarze kilka dni później, niż wskazuje święto. Odwiedziłyśmy bliskich, odpoczęłyśmy u naszej siostry i wróciłyśmy do domu. To były te miłe chwile. Miłe chwile są zawsze, kiedy jest okazją do odwiedzin i wspólnej kawy. Zawsze na koniec dostaję coś pysznego do domu. 

Nie piekę dla siebie, bo jestem łakomczuch i zagroziłoby to mojej sylwetce, ani mojemu zdrowiu. Muszę unikać słodyczy, a niestety bardzo je lubię. Raz na jakiś czas sobie jednak nie odmówię, już i tak zbyt dużo sobie odmawiam. 

Więc raz na jakiś czas pozwalam sobie na to, co mam ochotę. Raz na jakiś czas nie zaszkodzi, a jeśli nawet, to nie będę żałować sobie  na przykład zjedzenia dobrej czekolady. Życia to bardzo nie zmieni, ale przyjemnych chwil dostarczy. 

Połamany kolczyk to namiastka lawiny zepsuć w tym miesiącu. Połamana suszarka do prania powinna iść na śmietnik, ale musi jakoś stać oparta o inny mebel. Może daruję sobie dalszą listę, bo pisać o tym jeszcze, to dodatkowy stres. Po co komu zresztą ta wiedza potrzebna. 

Podwyżki opłat wchłonęły i tak do bólu wątły budżet przeznaczony na koty. Ktoś, kto obiecał pomoc na podrzucone kocury  odmówił pomocy, dzięki czemu matka pozwoliła wyruszyć na łowy. Koty głupie nie są, wiedzą gdzie jest kebab, restauracje, gdzie uczniowie dzielą się kanapkami, a matka na swoim zdrowiu oszczędzać nie może. Obrońcy zwierząt zamiast beblać bez sensu, mogliby pomóc, albo zabrać tych dwóch młodzieńców, dać im lepsze warunki. Ale nie, teraz wszyscy będą milczeć, bo najlepiej być dobrym cudzym kosztem. Wcisnąć komuś, umyć ręce i jeszcze krytykować po kątach. Nic to zwierzakom nie pomoże, a mnie nie wzruszy. 

Koty dbają, żeby problemów nie brakowało, bo jeszcze można załatwiać się poza kuwetą jak na przykład Sissi. Może jej żwirek nie pasuje, a może co innego. Mi też dużo rzeczy nie pasuje i jakoś nikt się tym nie przejmuje, więc nie ma wyjścia, musi poczekać.

Nie odwiedziłam jeszcze wnuków, no bo jak to zostawić, kiedy sąsiadka cały dzień pracuje, to kto to będzie sprzątał, kiedy wyjadę choćby na weekend. Zwierzęta kocham, ale nie kosztem wszystkiego, zwłaszcza tego, czego nie mam. To ostatnie moje koty. 

Z bólem muszę stwierdzić porażkę. Kot w domu to luksus, szkoda że serce zagłusza czasem rozum. Obietnice się bierze na piśmie z pieczątką. 

Zanim się zdąży pomyśleć, za oknem robi się ciemno. Brak światła dziennego nie nastraja pozytywnie. Nie każdego nastraja też pozytywnie mecz na każdym kanale. Nie wszyscy muszą się tym zachwycać, ja wolałabym obejrzeć swój serial, ale nie. I ten wybór trzeba odebrać. I odechciewa się wszystkiego. Żeby tak już nic więcej się nie odechciewało, wróciłam do szydełkowania. Jest to najlepsza forma relaksu, zwłaszcza, kiedy zmęczy pięćdziesiąta recenzja tego samego balsamu czy post  na temat ubezpieczeń . 

Szydełkowanie chroni też przed marudzeniem na blogu, więc kończę marudzić i uciekam. 

Pozdrowienia! 🌞